Մի խումբ պատգամավորների կողմից ներկայացրած «ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐՈՒԹՅԱՆ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ» վերնագրով նախագծի (այսուհետ՝ Նախագիծ) համաձայն ՀՀ Սահմանադրության 2015 թվականի դեկտեմբերի 6-ի փոփոխությունների (այսուհետ՝ Սահմանադրություն) 213-րդ հոդվածը շարադրվում է նոր խմբագրությամբ, ըստ որի՝ մինչև Սահմանադրության 7-րդ գլխի ուժի մեջ մտնելը նշանակված Սահմանադրական դատարանի նախագահի և անդամների պաշտոնավարումը դադարում է:

Հուն­վա­րի 25-ին և 26-ին շատ տա­րօ­րի­նակ բա­ներ էին կա­տար­վում, այն էլ հա­կա­ռա­կի պես, հուն­վա­րի 28-ի՝ հայ­կա­կան բա­նա­կի ստեղծ­ման տո­նի նա­խօ­րեին։ Պա­կաս տա­րօ­րի­նակ չէր և այն, որ ա­մեն ինչ սկս­վեց, երբ Ստե­փա­նա­կեր­տից հայ­տա­րա­րե­ցին՝ Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյան նա­խա­գա­հի հեր­թա­կան ընտ­րու­թյու­նը նշա­նակ­ված է 2020 թ. մար­տի 31-ին, իսկ թեկ­նա­ծու­նե­րի պաշ­տո­նա­կան գրան­ցու­մը կլի­նի փետր­վա­րի 15-25-ին։

Բա­նա­կան մար­դու ո՞ր տե­սա­կը պետք էր լի­նել` այս­քան խն­դիր­ներ քո տա­րած­քում «հա­վա­քագ­րե­լու» հա­մար: Հաս­կա­նա­լի է` քաո­տիզ­մը, քվան­տը նոր ժա­մա­նակ­նե­րի բնո­րո­շիչ­ներն են, սա­կայն «տր­վել» դրանց այդ­քան «հա­խուռն ու տա­րե­րա­յին»` ա­ռա­ջին հեր­թին վտանգ է քո` ա­ռանց այն էլ խիստ խա­խուտ իշ­խա­նու­թյան հա­մար, որն ա­հա­վոր ա­հար­կու է ե­րե­րում ու չի տա­պալ­վում լոկ այն պա­տա­ճա­ռով, որ որևէ մե­կը չի ցան­կա­նում այն «վերց­նել»:

«Պիտի բոլորով աշխատենք, որ 2020 թվականին ապահովենք գոնե 8-9 տոկոս տնտեսական աճ, ներառյալ՝ գյուղատնտեսությունը դուրս բերելով ռեցեսիոն փուլից: Դրա համար բոլոր նախադրյալները առկա են: Իսկ 2019 թվականի տնտեսական արդյունքները գնահատում եմ փայլուն»:

Մեր երկ­րում ար­դեն ա­մեն ինչ ծաղր ու ծա­նա­կի է վե­րած­վել։ Ոչ մի ա­ռողջ միտք, վեր­լու­ծու­թյուն, քայլ, խոսք տեղ չու­նեն։ Կա­ռա­վար­ման օ­ղա­կում խել­քի ու մտ­քի հա­մընդ­հա­նուր սով է։ Այն մե­թոդ­նե­րը, ո­րոն­ցով այ­սօր աշ­խա­տում է իշ­խա­նու­թյու­նը, և այն գոր­ծիք­նե­րը, ո­րոն­ցով փոր­ձում է պայ­քա­րել ընդ­դի­մա­խոս­նե­րի դեմ, ան­հե­թե­թու­թյուն են։

«Քա­ղա­քա­ցիա­կան պայ­մա­նա­գիր» կու­սակ­ցու­թյան վեր­ջին հա­մա­գու­մա­րի ըն­թաց­քում‚ երբ ՀՀ վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը հեր­թա­կան աշ­խար­հա­ցունց հայ­տա­րա­րու­թյամբ հան­դես ե­կավ՝ նշե­լով‚ որ Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թյու­նը զուրկ է «իզմ»-ե­րից‚ պե­տա­կան հիե­րար­խիա­յում փաս­տա­ցի երկ­րորդ մար­դը՝ ՀՀ ԱԺ նա­խա­գահ Ա­րա­րատ Միր­զո­յանն էլ հան­կարծ հայ­տա­րա­րեց‚ որ Հա­յաս­տանն այ­սօր աշ­խար­հում ա­զա­տու­թյան ու ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյան բաս­տիոնն է:

Որ­քան էլ պա­րա­դոք­սալ` այդ եր­գը գրի­չի մա­սին էր: Աս­ված է, չէ՞, սուր վերց­նո­ղը սրից էլ կընկ­նի: «Ըն­կավ»: Նրա ա­սու­լի­սի վեր­ջին ա­րա­րը, ե­թե այդ­քան ծի­ծա­ղե­լի չլի­ներ, կա­րե­լի էր շեքս­պի­րյան հա­մա­րել, սա­կայն ու­զում էր լավ, ստաց­վեց, ինչ­պես միշտ, ֆարս` զա­վեշ­տի, վոդևի­լի, օ­ճա­ռա­յին օ­պե­րե­տի ժան­րի կա­նոն­նե­րով:

Այսօր բոլորը հպարտությամբ ու գորովանքով կխոսեն մեր բանակի ու զինվորի մասին։ Կխոսեն ծառայածները, դասալիքները, բանակին իսկապես նվիրվածներն ու բանակից գողացածները։ Բոլորը։

Սրանով ի ցույց դրեց իր ինքնանպատակ պայքարը ՍԴ նախագահի դեմ: Այլևս միակ փրկօղակը, որի վրա հենվում է, մնացել է իր պոպուլիստական և մանիպուլիացիոն տաղանդը:

Մարդու ամենամեծ թշնամին լեզուն է։ Ժողովրդական այս իմաստությունը բազմիցս է ապացուցվել։ Իսկ երբ պետական բարձրաստիճան պաշտոնյայի լեզվին ոսկոր չի լինում, այդ «թշնամին» ավելի ահարկու ու դաժան է լինում։ Նիկոլ Փաշինյանը ձեզ օրինակ։